Wat een week!

Wat een week!

Waar moet ik beginnen? Wat een prachtige mooie week hebben wij gehad. Heel even terug naar vorige week zondagochtend toen de wekker om 03.00 uur ging en ik met een slaaphoofd onder de douche stapte. 970km rijden en het eerste stuk door de nacht rij ik. Voor het eerst in de grote, grote auto van mijn schoonvader richting Oostenrijk, naar Piesendorf om precies te zijn net voorbij Kaprun. Rond 14:30 uur komen we aan bij ons appartement daar waar we twee jaar geleden ook waren.

Skiën, ik doe het al lang en als klein meisje vond ik het al te leuk! Samen met mijn vader ging ik op skivakantie de vakantie waar dan alles kon en mocht. We gingen samen de pistes af en hadden top weken. Nooit gedacht dat ik deze eerste skidag met tranen in mijn ogen zou staan en tegen mijn man zou zeggen; ‘Ik vind het zo eng!’

Ergens had ik gehoopt en ook gedacht dat het net als fietsen zou zijn. Je valt, je staat op en je verleerd het nooit. Het voelt anders, ik ben super voorzichtig wat logisch is want ik moet vertrouwen krijgen.

Alle dagen ski ik en soms neem ik wat eerder de afslag naar het terras. Mijn kids kunnen super goed skiën ik kon ze al niet bijhouden en nu al helemaal niet meer. Ik geniet en de dagen zijn compleet als ik in de mooie zonnige namiddagen lekker even een rondje hardloop. Wat is dat toch lekker na een dag skiën, even een andere beweging aan het einde van de dag.

Op zaterdag stap ik na een leuke laatste dag de skilift weer in en ja ik ben nog heel! Even voelt dat toch als een soort van opluchting.
Ik kan het nog en ja ik vind het nog leuk. Skiën is nog steeds een mooie hobby!

Deze week vlieg ik naar Mexico City en daar ga ik iets heel heel tofs doen! Een bucketlist dingetje.