Was ik op vakantie?

Was ik op vakantie?

Bizar hoe snel je weer gewoon thuis bent. Na een lange rit komen we zondagavond weer thuis aan. We hebben het heerlijk gehad! Prachtig weer en zoveel mooie, nieuwe herinneringen bij gemaakt.

Op maandag draait de wasmachine overuren en loop ik heerlijk 10km hard. Wat een verschil met Frankrijk is dat toch. Voor Nederlandse begrippen is het nog warm, maar voor mij voelt het als een verademing.

Op woensdag start ik weer met vliegen. Een eerste vlucht na de vakantie is altijd even opstarten. Toronto is de bestemming en soms ben ik blij dat het ‘maar’ 7 uur vliegen is. Als ik daar aankom ga ik even lekker naar de mall en loop wat door de stad. Ook hier is het zomer en heerlijk warm. Iedereen is lekker buiten.

Als de zon opkomt in de vroege ochtend stap ik naar buiten. Er staat een duurloop op het schema en dat kan hier prima. Ik loop het hotel uit naar het water. Het is stil op straat en mistig. Een beetje spooky wel. Ik ben eigenlijk nooit echt bang als ik ergens loop en over de route maak ik mij ook nooit echt zorgen. Herkenningspunten zoeken en onthouden, daar ben ik goed in geworden. Als ik een kilometer of 4 weg ben ligt er een man op een bankje. Niet heel vreemd in een grote stad. Als ik dichterbij kom lijkt hij alleen een ziekenhuisjasje aan te hebben, zo een waar de achterkant van open is. En als ik langs hem loop zie ik nog het opnamebandje aan zijn pols zitten. Vreemde zaak… Is hij ontsnapt of gewoon vertrokken uit het ziekenhuis?

Daarna loop ik het park in waar ik op een van de leuke gekleurde strandstoelen die daar altijd staan een wit soort mummie zie zitten.
Ingepakt in een wit laken geen hoofd te zien maar de contouren van een mens kan je er wel uithalen. Het lijkt wel een set van een horrorfilm waar ik in loop met die mist en alles er om heen. Bij 6km draai ik om en loop ik niet via het water, maar via de stads kant terug naar het hotel. Daar tik ik met 12km de teller af. Genoeg voor vandaag.

Als ik later bij het ontbijt een collega spreek die ook hard heeft gelopen blijkt dat zij dezelfde mensen onderweg heeft gezien en we lachen er even om, maar ergens is het natuurlijk gewoon heel triest…

Op vrijdag land ik weer in Amsterdam, het was kort maar krachtig.

Op zaterdag stap ik met klikschoenen en al weer op mijn racefiets. Na de Mont Ventoux moest hij even op stal. Ik voel gelukkig geen val-angst meer, fiets weer helemaal lekker en het in/uit klikken gaat prima! Van Harmelen naar Zeist, waar ik even Stans een welkom-thuis-knuffel geef (en zij duidelijk nog wel in die vakantiesfeer zit), en weer terug naar Harmelen. Dat maakt mijn eerste 50 km rit.

Afijn, weer thuis en weer helemaal up and running.