Ver weg...

Ver weg...

En dan ineens voelt ver weg heel ver weg. Afgelopen zaterdag vloog ik naar Houston, 8088km vliegen. De vrijdagavond ervoor belde mijn moeder om te zeggen dat het niet goed ging met mijn oma. In de week ervoor was ik al met mijn dochter bij haar geweest en zei ik tegen mijn meisje, ‘dit zou wel een de laatste keer kunnen zijn dat we oma zien...’ en dat was het...

In Houston probeerde ik gewoon te doen wat ik anders ook zou doen. Wachtend op het eventuele telefoontje wat zou kunnen komen. Ik liep op zondag, net na de zonsopkomst, een rondje door de grote villawijk en genoot van de stilte van de stad die nog sliep.

Na mijn landing maandag op Schiphol hoorde ik dat oma zondagavond tijdens mijn vlucht overleden was. 91 mooie jaren, een mooi leven. Ik had je nog graag een kus gegeven maar helaas mocht dat niet zo zijn. Ik voelde even hoe ver weg “ver weg” is.

Een rare week volgende en ik liep mijn trainingen met gemengde gevoelens, maar het hielp mij ook om het hoofd weer wat leger te krijgen. Even mijn zinnen te verzetten. Op donderdag een mooie uitvaart die ze verdiende. Nu heb ik alleen nog één opa. Deze hoop ik nog even bij ons te kunnen houden.

Kus lieve oma!