Van Egmond naar de skipiste in Minneapolis

Van Egmond naar de skipiste in Minneapolis

Vijf keer op rij! Misschien ben ik hier wel meer trots op dan op mijn twee marathons. Vijf keer deed ik het, de Egmond halve marathon met alles erop en eraan! Ook deze vijfde keer kreeg ik hem niet kado. De wind was heftig met kracht 7 vol op kop. Ik had weer vergist want na die wind van 4 jaar geleden kon deze niet erger zijn, maar al na twee hele kilometers moest ik toegeven, ik ben kapot! Het voelde een beetje als een loopband training met helling op 10%. Mijn linker kuit had het zwaar en mijn hoofd ging zinnen zeggen als; ‘Poeh ik heb het zwaar en waarom doe ik dit...?’ Ach, dat heb ik mij elke editie wel afgevraagd. Waarom...?

Als we dan eindelijk het strand af kunnen komen daar die duinen, maar de duinen en ik zijn voor de vijfde keer vriendjes. Gelukkig! Ik vind mijn tweede leven en ik kom weer helemaal bij. Heuvel op heuvel af. Ik geniet. De kilometers gaan voorbij en zelfs de bloedweg met wind tegen valt me niet tegen. Het dorp in is het gezellig. Er staan veel mensen langs de kant en de finish is weer prachtig! Zo prachtig dat we zelfs gespot zijn door de camera en pronken in de laatste minuut van de Egmond after movie.

Wel is daar het gevoel dat ik er echt klaar mee ben. Het was mooi het is goed zo. Dit was hier echt mijn laatste keer, er komt geen zesde op rij. We gaan op zoek naar een andere leuke en die vinden we vast!

Op maandag vlieg ik meteen naar Minneapolis. Tijd om lekker even bij te komen is er niet. Minneapolis daar sneeuwt het als we landen. De baan is wit en het is koud, heel koud! Ik heb mijn skispullen bij me en ga dinsdag dan ook naar de Hyland Hills om een dagje te skiën. Met een gevoelstemperatuur van -13C kleed ik mij warm aan. Met 2 leuke collega’s stappen we de Uber in en nog geen 20 minuten later sta ik in een heus skiparadijsje. We kopen een ski dagpas en huren skischoenen en skies en dat alles voor nog geen 50 dollar! Daar krijg je in oosterijk niet eens 1 ski voor.

Daar gaan we. Ik trek mijn skies aan en voel meteen dat ik even moet wennen aan deze skies. Al jaren heb ik mijn eigen en deze voelen net wat anders.De eerste piste ga ik ook wat voorzichtig af want stel je voor dat ik hier val... Ik wil wel graag naar huis! Al snel voelt het beter, ontspan ik en ga ik als gewoon naar beneden.
Wat te gek! Skiën tijdens mijn werk. Bizar ook wel een beetje, maar ik geniet enorm een grote lach op mijn gezicht. Het is niet druk, skiën naar beneden en kunnen meteen hup de volgende lift in. Dat zal over 5 weekjes wel anders zijn als ik met half Nederland in de rij sta te wachten om omhoog te gaan...

Op woensdag sta ik weer versteld van de Amerikanen. Ik bezoek de grootste mall van Amerika “The Mall off America” met een pretpark en alles wat je je maar kan wensen. Het blijft bijzonder. Die nacht vlieg ik weer naar huis en land donderdag veilig op Schiphol. Daar staat “Jet” mij natuurlijk weer op te wachten en donderdagavond lig ik om 19.30 uur in bed en slaap ik 10 uur non stop. Mijn Jetleg loopje stel ik uit tot de middag en wat gaat die verrassend fijn! Sinds tijden voelen mijn benen niet zwaar en loop ik heerlijk.

Dan is het weekend en staat er een super Flijmscherpe workout op het programma met de antiameisjes! Daarover vertel ik, samen met Stans, heel graag meer in een aparte blog welke donderdag online komt!