Triatlon

Triatlon!

En toen was het ineens 26 mei… Dé dag waar ik lang naar uitgekeken heb en naar toe getraind heb. De dag van de kwart triatlon van Ter Aar.

De wekker gaat vroeg, om 6.30 uur, en ik sta direct naast mijn bed. Meteen AAN ben ik. De avond ervoor heb ik alles al gepakt en nu hoef ik dus alleen te douchen, haren te doen en te eten. Om 7.15 uur rijden we weg en precies om 7.45 uur parkeren we de auto.
Poeh zenuwachtig!!

Ik haal mijn startnummer op en op mijn kuit wordt met een zwarte, watervaste stift mijn nummer, 48, geschreven. Ik start om 9.30 uur in de laatste startwave bij de snelste zwemmers in baan 5. Baan 5, ik ben er blij mee want dat betekend via het trappetje het water uit en geen zeehond-achtige bewegingen op de rand van het bad om uit het water te komen.

We kijken even bij de start van de eerdere waves en ik word nog iets meer zenuwachtig. Ik heb dat nodig, maar niet te veel en ga nog even één keer naar de wc. We mogen om 9.25 uur even inzwemmen en ik zwem wel een halve baan in. Daarna hangen aan de kant en voor ik het weet gaat de fluit en is het echt begonnen. Meteen is het ook echt begonnen, want ik moet vechten voor een plekje. Echt vechten! Zo erg dat ik zelfs moet duwen om er tussen te komen. Mijn baan en eigenlijk iedere baan die ik vandaag gezien heb bestaat voor 98% uit mannen en grote mannen ook. Ik word onderwater getrokken en vecht terug. Ik roep iets van ‘ik ben sneller let maar op…’ Aan de kant, waar mijn support staat, krijg ik aanwijzingen van bijvoorbeeld ‘ja nu hier keren of ja er om heen nu.’ Ik krijg, na denk ik 450 meter, iets ruimte en ben die man met die compressiekousen eindelijk kwijt. Ik ben hem inderdaad voorbij en ja ik was dus sneller. Als ik mijn klokje onderwater voel trillen ben ik op 500 meter en kan ik iets versnellen want ik heb ruimte. Dan krijg ik al het seintje dat ik de laatste twee banen in mag gaan en voor ik het weet is het voorbij. 18.15 minuten zie ik op de klok. Ik tik de kant aan en ga lekker via het trapje het bad uit. Even rustig want ik ben wat duizelig en loop even rustig naar het trapje waar je via de kleedkamers naar de fietsen gaat. Oh mijn horloge moet nog op wissel en dat doe ik precies op de mat die daar pas ligt. 19.01 minuten, nou best heerlijk!

Mijn fiets staat helemaal achteraan als laatste in het rek te wachten op mij. Niet als laatste fiets, maar wel helemaal achteraan. Ik trek mijn sokken aan die verrassend snel aan gaan door de babypoeder die ik erin had gedaan. Mijn fietsschoenen daarin tegen weigeren en ik krijg de achterkant niet goed. Helm op en startnummer band om. Check, ik ga lopen met mijn fiets en voel die schoenen… pfff even kijken of het lukt om ze toch goed te krijgen, maar nee. Nou dan maar zo! Daar ga ik en zie ik mijn supporters staan. Ze zwaaien en roepen. Nou Frouke, daar ga je, vier rondjes van 10km.

Wind ja er is wind en ook meteen best wel een soort van half tegen. Dat betekend dat ik hem zo helemaal tegen heb. Even afwachten hoe die zou zijn. Als ik de hoek om draai en ik hem voel denk ik even ‘poeh.’ Maar ik ga een beetje liggen op mijn stuur, dat zie ik ze allemaal doen, dus doe ik dat ook. Als ik weer de hoek om mag heb ik zijwind. Zo dat is lekker zeg, even tempo! En drinken. Op het kortste stuk heb ik volle wind mee en ik probeer daar zoveel mogelijk tempo te maken. Het gaat best lekker en rondje één zit er weer op. Daar staan ze weer of nog, op het hoekje, die leukerds! Support is altijd fijn en zeker als ze er echt voor jou staan.

Rondje 2, 3 en 4, ik doe ze bijna allemaal op hetzelfde tempo en verrassend fiets ik een mooie tijd van 1.25.19 uur. Dat is gemiddeld 28.1 km per uur. Jeetje, dat had ik niet verwacht!

Mijn fiets af kost even moeite en tijdens het lopen naar mijn plekje nog meer. Even bijkomen, maar heb geen tijd. Schoenen wisselen, helm af en door. Ik ga snel en ineens denk ik ‘nee terug ik wil die gel die ik daar ook had klaar gelegd.’ Blij dat ik die heb gepakt nog. Het grasveld over en als ik op het asfalt loop besef ik dat ik mijn voeten niet eens voel. Dat weet ik nog van het trainen en ik weet ook dat het wel terugkomt. Loop maar gewoon hoor ik mezelf hardop zeggen. Dat doe ik en ik ga veel te snel. Kijk maar waar je uitkomt denk ik, maar loop gewoon nu. Die gel neem ik en pak wat water bij de post.

In het tweede rondje sluit Ky bij mij aan die speciaal voor mij gekomen is om aan te moedigen, maar ook het tweede rondje met mij mee te lopen want zoals ik al verwacht had, loop ik eenzaam alleen. In rondje één liepen er nog veel mensen van de 1/8ste triathlon maar nu in mijn tweede rondje ben ik eenzaam alleen. Er komt zelfs een fietser van de organisatie naast ons fietsen en ik vraag ‘ben ik echt de laatste?!’ Maar nee hij verlaat ons weer en we zijn niet de laatste. Ik heb het zwaar. Die snelle eerste 5 moet ik bekopen en ik wandel even, maar we pakken het ook weer op en daar gaan we alweer het laatste stuk in. Ky gaat er eerder af en ik loop mijn laatste 300/400 meter over het gras alleen naar de finishlijn.

Jeetje ik heb het gedaan en jeetje ik ben geen laatste! En wauw wat een mooie tijd! Het is even veel en ik moet even terug landen waar ik ben. Zo erg landen dat ik bijna mijn fiets vergeet op te halen, maar gelukkig staat ie er nog.

Wat een dag! Wat een mooie dag! Het viel allemaal samen vandaag. Ik deed wat ik graag wou en ik heb genoten. Ja, zelfs van het fietsen! Ik ben tevreden over hoe het ging en kijk nu al uit naar een volgende.

Mijn tijd; 2.43.11 uur

Ik geniet nog even na en pak het trainen morgen weer met volle gang op!