Ter land, ter zee en in de lucht

Ter land, ter zee en in de lucht



Wat een week! Nadat we zondag terug kwamen van een paar fantastische dagen in Zuid-Spanje vloog ik op dinsdag naar Vancouver. Canada ik kom er vaak en hou van dit land. Zoveel mooie plekjes, zoveel mooie dingen. In Vancouver was ik in januari nog, op 3 januari om precies te zijn. Toen was het koud en viel er vooral veel, heel veel regen. Mijn geplande rondje Stanley Park liet ik toen voor wat het was want na 3,5km was ik helemaal doorweekt. Dat moest dus nog een keer over want eind 2019 liep ik hier een geweldige hardloopwedstrijd, de James Cunningham Seawall race. Toen was het indian Summer en hadden de bomen de meest prachtige kleuren. Afgelopen woensdag was het net als in Nederland een beetje zomer.

Ik sta vroeg op wat niet veel moeite kost want met een tijdsverschil van -9 uur ben ik al vroeg wakker. Mijn crew heeft leuke plannen voor deze dag en ik wil heel graag mee! Dan moet ik dus vroeg op en gaan lopen. Om 5:45 uur stap ik het hotel uit. Het is nog donker, maar de zon zal snel opkomen. Het eerste stuk van ongeveer 2km is langs het water waar de watervliegtuigen klaar staan, daar waar ik later die dag onverwachts zelf ook nog instap. Dan kom ik aan bij de ingang van het park. Ik besluit dat ik hem eens andersom ga lopen. De race, in 2019, liep ik hem andersom Als fietser mag je op Stanley Park maar in één richting fietsen, als loper mag je beide kanten op. Eerst langs de Lost Lagoon waar het verlaten en stil is, bijna een beetje creepy. Ik versnel onbewust iets maar en kijk ook hoe mooi en hoe stil het nu is. Ik zie een wasbeer, denk ik, of misschien was het iets anders. Het gaat snel het bos weer in.

De afgelopen weken zijn hier mensen aangevallen door coyotes. Ik ben alert maar kom ze gelukkig niet tegen. Dan loop ik langs de start waar ik toen helemaal ‘alleen’ stond. Ik draai de Seawall op en voel meteen hoe fijn ik het hier vind. Er is niemand en besef me dat in al 4km bijna niemand ben tegen gekomen.

De zon komt heel langzaam achter de grote bergen op en het ochtend goud is prachtig om te zien. De Seawall is magisch, met aan de linkerkant de zee en aan de rechterkant de hoge berg wand. Ik loop zo fijn dat ik echt even, sinds heel lang, weer de “runnershigh” ervaar. Ik heb een glimlach van oor tot oor. Ik kom twee mensen tegen die foto’s maken van elkaar en vraag aan ze of ze van mij ook een foto willen maken. Ik ga de hoek om en zie de Lions Gate Bridge, de grote brug die nog mooi verlicht is.

Dan komt de zon precies boven de bergen uit en voel ik het zonlicht op mijn huid. De vergezichten over het water op de bergen zijn prachtig! Ik maak al hardlopend wat foto’s en voor ik het weet sta ik weer bij de ingang waar ik via de stad weer terug loop naar mijn hotel. 12,2km in totaal, hoe cool was dit! Ik zweef helemaal al heb ik niet veel tijd want de crew wil al snel weg. Snel in de douche dus en ontbijten.

Het is een graadje of 23 en het plan is om op een speedboot naar de Indian Arm te varen. Wat is het prachtig hier! Zo mooi, zo mooi groen en de zeehondjes zwemmen naast onze boot mee. Als we terug gaan varen we nog even langs de Seawall waar ik die ochtend nog liep. Ik zie dat het er nu erg druk is met fietsers en hardlopers. Dat was die ochtend wel anders!

Als we van de boot afkomen lopen we langs de watervliegtuigen en een collega zegt;
‘Hoe leuk zou het zijn als we daar mee zouden gaan?’
Voor ik het weet zitten we in een watervliegtuig en bekijk ik Vancouver en de Seawall vanaf boven! Onwerkelijk, maar ik laat me volledig mee gaan deze dag. Je leeft tenslotte maar één keer! Ik wil vandaag alles uit deze dag halen. We eten in Nanaimo op Vancouver Island en vliegen dan weer terug. Daar stap ik s’avonds voldaan en moe mijn bed in…

Wat een dag! Wat een mooie dag. Deze zal ik niet snel vergeten! Dankbaar ben ik dat dit kon. Een herinnering voor altijd, en altijd!

Liefs Frouke

Note; Canada gaat 6 september open voor toeristen (op voorwaarden). Alles wat wij gedaan hebben kon en mocht volgens de Coronaregels van Canada.