Raceday in Valencia

Race day in Valencia

Zondag 1 december. De wekker gaat vroeg! Auw heel vroeg... 6:00 uur en zoals gewoonlijk ben ik ook nu 10 minuten voor de wekker wakker. Ik voel ik mij beroerd, heel erg beroerd. Als ik nu thuis was geweest had ik mij omgedraaid en mijn startnummer in de prullenbak gegooid, maar we zijn in Valencia en mijn man loopt zo de marathon. Okay, opstaan en onder de douche. Het hotel heeft op dit vroege uur geen ontbijt en gisteren hebben wij dus nog even een brood gescoord en een potje Nutella. Dat wordt ons ontbijt.

Gewapend met mijn zakdoeken, neusspray en paracetamol gaan we de fiets op. 5km fietsen is het naar de start. We zien al aardig wat lopers op straat richting de start lopen. Het is nog donker als we aankomen bij de Ciudad de las Artes y las Ciencias, het indrukwekkende gebouw waar we beide straks mogen finishen.

We vinden Kim en Tom al snel. Ik vervolg mijn weg verder met Tom. Robert Jan gaat verder met Kim, die beide voor de hele gaan. Het blijkt allemaal ingewikkelder dan we dachten want de afgifte voor de tassen van de 10km is bijna niet te vinden. Uiteindelijk ergens onderin een parkeergarage vinden we het dan toch. Inmiddels moet ik natuurlijk heel nodig plassen. Ook dat blijkt niet makkelijk te zijn. Er zijn niet veel Dixies en de rijen zijn dan ook ernorm! Volgende keer de plastuit mee in plaats van in mijn tas laten zitten... Ik sta 30 min in de rij en als ik dan klaar ben moeten we meteen naar de start.

Om 8:30 uur stipt gaat het startschot en we vertrekken samen met de hele marathon over de brug. Dat ziet er van boven, wat ik later terug zie op internet, heel indrukwekkend uit. Ik voel meteen dat mijn longen protesteren, maar we gaan dan ook de brug op. Naar beneden gaat het weer als vanzelf. Mijn tijdsdoel had ik al los gelaten gisteravond dus ook mijn tempo laat ik los, ik zie het wel.

Na 1km scheiden de marathon en de 10km zich en wij draaien de straat in naar links. Het is opvallend hoe druk het is langs het parcours. Er staan echt al heel veel mensen aan te moedigen. De straten zijn breed en ik loop best lekker. Overal staan bandjes en overal is muziek. Een super leuk sfeertje! Ik loop tot 6km best fijn en dan breekt het zweet mij ineens uit... Het lopen en neus snuiten is ook best lastig. Poeh, ik heb het heet en laat mijn tempo even iets terug zakken. Nog 4km even doorlopen dan ben je er sneller vanaf denk ik. De straat van de laatste 2,5km is dezelfde straat die Robert Jan en Kim straks ook lopen. Daar staan, nu al, heel veel mensen en het geeft mij weer wat nieuwe moed om door te lopen. De laatste 800 meters zijn langs het water van het prachtige zilveren gebouw. De finish is magisch en zo vol in de zon prachtig! In 56 min ben ik binnen. De Spaanse EHBO’ers spotten de rode versie van mezelf heel snel en ik zie ze kijken. Ik zeg dat het wel goed gaat, maar ze lopen toch een stukje met me mee. Pas als ik mijn medaille omgehangen krijg geloven ze dat het echt wel okay met mij gaat. Ja, ik ben KREIHARD rood!! En het was zeker niet mijn dag, maar ben blij dat ik hem toch gelopen heb.

Tom en ik gaan nu de marathoners aanmoedigen bij het 25km punt. Als snel komt Kim voorbij ze zwaait en even weet ik niet goed of ik nou zie dat ze goed gaat of niet... Even later komt Robert Jan eraan hij stopt even bij ons drinkt wat en zegt iets over buikpijn en niet kunnen eten. Hij gaat weer door. Ik sta daar even en denk ‘shit daar sta ik dan en je kan niets...’ Met een dubbel gevoel gaan we naar het 41km punt. We staan daar lang in de volle zon en zien vele lopers voorbijkomen. Als ik zo al die verbeten gezichten zie denk ik; ‘de marathon is een BITCH! Zeker bij 41km’ Daar is Kim en wauw ze kijkt vastberaden dat is wat ik nu zie, een vrouw met een doel! Die sub 4 gaat ze pakken! En even daarna komt Robert Jan ook hij gaat zijn laatste meters in naar die prachtige finish in Valencia!

Trots loop ik terug om hem daar na de finish op te vangen na een prima marathon. Zijn 5de! Trots op Kim die haar doel haalde en afrekende met haar Rotterdam marathon. Valencia, voor mij was je niet wat ik er van hoopte, maar al met al was het een super ervaring.