Nooit meer naar huis

Nooit meer naar huis…

Even voelde het zo, nooit meer naar huis. Afgelopen dinsdag vertrok ik naar Boston om daar 24 uur te blijven. Ik nam geen koffer mee, want ja, wat heb je nodig voor een 24 uur daar? Een hardloopsetje, schoenen en een setje kleding voor de dag.

De volgende ochtend krijgen we te horen dat we vandaag niet naar huis gaan, maar tot vrijdag blijven... Het vliegtuig is kapot en moet gemaakt worden. Oops dat wordt even wat kleding kopen zo.

Een rondje hardlopen is altijd feest hier in Boston. De zon schijnt al vol en de weg langs het water is al gezellig vol met mede lopers. Van brug naar burg en ik loop een lekkere 7km. Ik voel me een beetje onrustig, dat wel, want voor thuis moet ik nog wat dingen regelen. Ik ga de stad in met een collega en shop dus wat kleding. De volgende dag huren we een auto en gaan naar Cape Cod. Wat een leuk, gezellig en vooral mooi plaatsje is dit en zo dichtbij de grote stad. Duidelijk een vakantiebestemming met al die leuke kleine huisjes pal langs het strand.

Op vrijdagochtend loop ik nog een fijn rondje langs het water en weer met die fijne zon zo lekker aan de hemel. Hetzelfde rondje als de eerste keer, maar dan andersom. En dan krijgen we te horen dat we nog niet naar huis gaan… Het tweede vliegtuig wat hier aankomt is van een ander type dan die waar we mee kwamen en onze cockpit crew mag hier niet op vliegen. Dus moeten wij wachten tot de verplichte rust van onze nieuwe cockpit-crew voorbij is. Heel eerlijk vind ik dat echt niet zo leuk. Wil gewoon naar huis. Vorige week een Bangkok en nu een 6-daagse Boston, dat is gewoon even pittig.

Als het goed is ben ik vanmorgen geland op Amsterdam. Ik schrijf deze blog nu ik nog in Boston ben, maar ga ervan uit dat ik hier vanavond nog weg ga. Soms is mijn werk dus echt even zwaar en moet ik echt schakelen. Het heeft veel leuke kanten, maar ook wat minder leuke kanten… Even goed blijf ik Boston te gek leuk vinden maar dan gewoon voor 1 á 2 dagen, hahah

Liefs Frouke