Nieuw jaar!

Een heel nieuw jaar.

Precies een jaar geleden, ook op 1 januari, deed ik dezelfde reis, Vancouver. Na een geslaagde oudejaarsavond vertrek ik op nieuwjaarsdag voor de eerste reis in 2022. Precies wat ik een jaar geleden deed dus. Deze keer een andere crew en andere passagiers maar minstens zo gezellig. Mijn gezin zou mee reizen, maar door de snel veranderende Covid regels zien wij hier toch vanaf. Jammer want ik zou ze zo graag deze mooi plek laten zien.

Er ligt sneeuw en er ligt heel veel sneeuw in de stad. Iets wat volgens de aardige serveerder in het hotel niet heel vaak voorkomt. Sneeuw wel maar dan in bergen die niet ver van de stad af liggen. Maar zoveel sneeuw in de stad dus eigenlijk bijna nooit. Het wordt, net als in Nederland, pas laat licht in de ochtend. Pas rond 9.00 uur. Ik ga dus eerst rustig ontbijten om 7.00 uur en dat is met een tijdsverschil van -9 uur voor mijn gevoel al avond eten. Daarna pak ik mij goed in en ga voor een rondje Stanley Park. Het rondje wat ik vaak loop als ik hier ben en het rondje waar mijn pr op die 10km ligt.

Ik start al na 100 meter met natte voeten! Het is aan het dooien en de sneew blijkt pap te zijn. Ik lach om mezelf en denk poeh hé dat ijswater is koud! Mijn voeten voelen koud maar ik wil door. Met alleen natte voeten kan ik leven. Ik loop langs de haven en dan kruis ik eerst onderlangs Stanley Park. Het is rustig, heel rustig en als ik bij Second Beach de Seawall op ga is daar bijna niemand. Later weet ik ook waarom…

De sneeuw is hier iets beter en nog niet zulke pap als in de stad. Ik geniet want ik besef me dat ik alle seizoenen hier nu wel echt mee gemaakt heb. Hitte van 30 graden, een prachtige Indian Summer tijdens de Seawall race en een voorjaar met bloesem. Nu dus ook een pak sneeuw!

Na een kilometer of 2,5 staat er een bord met een auto er naast. Oh no… afgesloten! Boehoe en nu? Ik volg het bord naar boven en denk nog ‘dan loop ik bovenlangs en kom ik vanzelf weer op de seawall.’ Een aardige klim door een dik pak sneeuw omhoog is het en vanaf daar loop ik alleen… Er zijn zelfs geen voetsporen van eerdere mensen. Het is stil en ineens denk ik dit dat dit misschien niet zo’n heel goed idee was. Ik ga heuvel op, heuvel af en ik zie de Seawall ver beneden liggen. Eerst links van mij en daarna ineens rechts van mij. Mijn Google maps doet het niet en 4G is er ook niet. Ik loop dus een rondjes! Gewoon maar blijven lopen is mijn gedachte. En dan ineens na 4km sta ik weer waar ik erop kwam. Daar beneden zie ik het hek van de afgesloten Seawall. Dan maar via dezelfde weg terug!

Als ik bijna terug ben bij de haven zie ik het bord staan dat aangeeft dat de de Seawall bij 3th beach is afsloten. Lekker handig! Had ik dus kunnen zien maar niet opgelet. Na ruim 12km kom ik met ijsklompvoetjes terug in het hotel waar ik een warme douche verdient heb. Een klein avontuur dus.

De volgende ochtend trek ik mijn nog natte hardloopschoenen weer aan. De sneeuw is bijna weg in de stad en ik kan de verleiding niet weerstaan om niet nog even te gaan lopen. De lucht is zo fris en de stad zo mooi! Ik draai nu de andere kant de Seawall op en zie nu al snel het bord dat hij daar ook afgesloten is. Ik draai om en vind het ook wel goed zo.

Er komen vast nog veel momenten dat ik hier weer kom en dat hij wel weer helemaal open is. Want Vancouver ik ben nog lang niet uitgekeken!

Voor jullie allemaal nog de beste wensen en een fijn mooi nieuw hardloopjaar gewenst!

Liefs Frouke