Mont Ventoux

Week drie van onze vakantie en we zijn nog steeds in Frankrijk. Een hittegolf krijgen we cadeau. Warm is het. maar we klagen niet. Na een eindeloze herfst in Nederland ben ik elke dag blij als ik hier opsta en de zon zie.

De week goed beginnen neem ik zeer serieus deze keer. We gaan de Mont Ventoux op! Twee jaar geleden deed ik dit ook maar toen liep het anders dan ik gehoopt had. Had ik simpel weg gewoon te weinig fietskilometers gemaakt en ik kende mijn eigen fiets niet. Dat zou vandaag anders zijn. Okay, ik heb weinig klimkilometers gemaakt met slechts twee ritten hier in de bergen, maar ik voel me er wel zeker genoeg over. Malaucène zou het worden… Toch besluiten we om te starten vanaf Sault. Met vandaag de warmste dag van de week, met een piek van 38 graden, lijkt het ons (Stans, haar broertje, mijn man en dochter) beter dat we toch van Sault starten en dat er een auto mee gaat voor de eventuele stoppers. Dat blijkt later zeer verstandig.

Het is dus al warm en ja we zijn gewoon ook te laat van start gegaan. Pas rond 9.30 uur stappen we eindelijk op de fiets. De eerste kilometers gaan super goed. Het is warm maar ik drink goed en trap lekker omhoog. Zo anders dan twee jaar geleden! We zijn helaas al één persoon “kwijt”. De fiets van Willem, het broertje van Stans, doet niet wat hij moet doen. Als we bij chalet Renard aankomen, het punt waar ik toen mijn fiets achterop de auto laadde, voel ik me nu nog helemaal prima. Makkelijk bijna was het. Na een koud drankje trappen we door en zelfs Willem stapt weer even op maar moet al snel weer zijn fiets op de auto doen.

Samen met Fem trap ik de eerste kilometers omhoog. Zwaar is het en ik hijg als een, tja een…? We stoppen soms even en drinken wat. Nog 2,4km zie ik en ik ben op, maar we gaan door. Even duw ik mijn fiets omhoog en loop er naast. Dat gaat net zo snel als de andere die nog op de fiets zitten. Het is warm en ik voel dat ik bijna echt niet meer kan maar de laatste meters voor het einde komen inzicht! Stans en ik trappen nog een klein stukje omhoog en dan zijn we er. Boven! We zijn gewoon boven! We maken de bekende foto’s en kopen wat van dat veelste dure snoep. Blij dat ik dit nog een keer gedaan heb! Ja weer vanaf Sault en voor sommige niet te uitdagend genoeg maar voor ons op deze bloed hete dag meer dan genoeg uitdaging!

De rest van de week beweeg ik zo weinig mogelijk. Het blijft warm en heel warm. De zon sla ik op in mijn huid die lekker bruin is geworden na deze drie weken.

Een laatste fiets rit maken we op donderdag. Een rondje Col Propiac. De col die ik als eerste cal fietste twee jaar geleden. Deze kleine Col lijkt nu slechts een viaduct… Zo snel gaat dat dus, het wennen aan hoogte fietsen.

Genoten van deze weken! Genoten van alles. Nu weer thuis en vandaag alweer aan het werk. Ach mijn werk is ook een beetje ‘vakantie’. Het werk niet, maar de tijd daar wel. Ik ga dus even 48 uur bijkomen in Boston waar ik zeker lekker mijn hardloopschoenen weer aantrek want die heb ik gemist…

Liefs