Marathon Rotterdam

Rotterdam marathon....

Waar moet ik beginnen, even denken. De dag voor de marathon. Zoals elke zaterdagochtend is het al vroeg dag. De kinderen moeten naar hockey & voetbal. Mijn man gaat al vroeg met ze op pad en later in de ochtend sluit ik aan als supporter bij Jelle op het voetbalveld. Ik voel mij anders dan anders, logisch! Het is de dag voor de marathon. Misselijk ben ik en ik heb een raar gevoel in mijn maag wat de hele dag blijft hangen. Echt Rust kan niet vinden vandaag en ga ook gewoon op tijd naar bed. Slapen is nooit mijn probleem en ook met deze nacht is niets mis.

Om 6 uur gaat de wekker. Ik douch, eet mijn gewone ontbijt en we gaan op weg, via de Starbucks de Meern waar we Stans oppikken, richting Rotterdam. Mijn man zet ons eruit voor café Engels en Stans en ik gaan ons rustig omkleden. Zenuwen, ja aanwezig maar niet in overvloed. Na een groepsfoto met de Rotterdam marathon deelnemers groep lopen Stans, Scarlet, Inge en ik naar de startvakken. Nog een keer naar de dixi, maar jeetje wat is het hier druk! We wachten en wachten en vlak nadat we allemaal geweest zijn en net weer op weg zijn naar ons vak horen we Lee al zingen. We maken nog een foto in het vak en dan na de heart beat gaan we! OMG we gaan!

Meteen lopen we iets omhoog en Inge en ik zeggen elkaar bovenop de brug gedag, we gaan onze eigen race lopen. Ik loop niet te snel, niet te langzaam, het gaat goed, het is warm dat wel. De eerste kilometers zitten erop. Bij 7km kom ik Rianne tegen en we lopen een stukje samen op en kletsen wat. Ik voel mij onrustig worden. Mijn hartslag is hoog, 181 zie ik. Mhhh tempo naar beneden en kijken wat er gebeurt. Daar zie ik Laetitia staan. Ik geef haar een high 5 en ze schreeuwt iets van niet te snel gaan nu!

Pfff paniek! Geen idee waarom! ik weet niet waardoor het komt. Hartslag hoog steken in mijn zij... Ik kijk om mij heen en het duizelt me, al die mensen, de warmte, mijn nare gevoel van binnen wat mij niet gerust maakt. Mijn hartslag tikt nu 192 aan... Bij de waterpost even rustig dribbelen, ademen en vooral ademen. Bij 10km zie ik Scarlet. Ik voel iets van opluchting en daar is Stans ook. Ze loopt in een bubbel, mooi om te zien. Mijn paniek gevoel wordt er niet minder op.
Rond 12km komt Saskia bij ons lopen en ze probeert mij gerust te stellen, maar bij bijna 13 klapt er iets in mij en ik wil eruit. Gewoon eruit en dat het voorbij is... In het publiek staat Marjella en ik stap uit.

Dit was het klaar... Ik wil mijn horloge uitzetten, maar Marjella zegt nee niet doen want je gaat gewoon weer verder zo. Ik vraag haar of ze geld heeft voor de tram/metro geen idee wat er rijdt hier. Ik huil even hard en haal diep adem. ‘Frouke jij gaat nu even die lus lopen hier en als je dan terugkomt aan de andere kant van de weg en je wil er nog steeds uit dan regelen we dat.’ Pffff ik weet even niet wat mij aan het lopen krijgt, maar nu ga ik weer. Niet vanzelf, maar ik loop de lus welke geen 1-2km is meer 3,5! Net voor het einde van de lus waar ik Marjella weer zou zien komt Wendy naast me lopen en daardoor mis ik haar eigenlijk. Ik ga de hoek om en bij 17km denk “KAK” nu kan ik dus nergens meer terug. Geen geld, geen ov-kaart (les 1)

Ik bel mijn man en vraag of hij eerder ergens in kan stappen dan bij 29km, of erger nog, mij op kan halen. Hij zegt naar 25km punt te lopen.

In een geel shirt en volledig op mijn tempo loopt daar een man. Ik ga naast hem lopen en vraag hoe het gaat. Ongeveer het antwoord waar ik op hoop krijg ik.
‘Nou niet zo best, maar ik haal die finish wel hoor.’ Ik loop van bord naar bord en dan kilometer wandelen kilometer hardlopen. Mhhhh dat kan ik denk ik.
We lopen samen en kletsen wat. Ik ontspan weer even, maar merk dat de stukken hardlopen veel heel veel energie kosten. Daar bij 25km staat ie, mijn eigenste man! Ik twijfel weer stoppen of toch...? Ik zie mezelf zitten op de bank zonder medaille. Dat wil ik absoluut niet, maar waar ik nu mee bezig ben ook niet...

Dus we gaan door met zn drieën op rij. Kilometer naar kilometer. Het stuk terug de stad in is overweldigend. Zoveel bekende langs de kant en allemaal confetti! Mijn nieuwe loop vriend, Gerard gaat nu zelf door. Robert jan en ik lopen samen verder. Daarbij dat drukke straatje bij Crooswijk, daar waar de mensen dansen, zingen en juichen. Daar staat you’ll never walk alone... op te schreeuwen uit de speakers en daar ga ik dikke tranen over mijn wangen kippenvel tot op het bot. Wauw, wat prachtig! Dit had ik niet willen missen!

Voor ik het kralingsebos in ga zie ik Janneke en zei zegt mij; jij gaat deze marathon uitlopen al moet ik het laatste stuk met je mee! Jij kan dit jij gaat dit doen.

Pats! De blaar onder mijn linker voet klapt. Ik hoor de pats niet hoor, maar de pijn schiet door mijn voet heen. Een paar kilometer later gebeurt het zelfde onder mijn andere voet. Nu ben ik echt verloren. Mijn voeten doen zoveel pijn, maar ik ga die finish halen! Soms denk ik dat ik de motoren hoor met de laatste loper. De finish zal toch nog wel open zijn schiet er door mijn hoofd?!

Weer loop ik door Crooswijk en krijg ik een onthaal van meters lang! Klappend en mijn naam roepend! Ik ga er zelfs nog heel even van dribbelen, het mag de naam hardlopen niet meer hebben. De finish is nu echt heel dichtbij, nog 2km te gaan.
De strijd tegen de pijn en de klok is heftig die laatste kilometers. Als ik de Coolsingel opdraai kan ik toch nog een beetje lachen.
Samen met mijn “Thijs” ga ik de finish over.

Een mix van emotie, vermoeidheid en teleurgesteldheid komt bij mij binnen.
Als ik burgemeester  Aboutaleb zie staan en hij mij ziet huilen krijg ik een dikke knuffel en zegt hij mij dat ik trots moet zijn. Je bent er en dat is al knap genoeg.

Deze “marathon” verdient geen schoonheidsprijs, maar opgeven kan ik eigenlijk ook elke keer weer net niet. Ik ben gestart ik wou dit zelf heel erg graag. Ik heb goed en gedisciplineerd getraind daar lag het zeker niet aan. Dat wat ik vandaag gedaan heb gaat tijd kosten. Ik ben geen lange afstand loper, maar ik weet dat ik het kan. Het zat er, zeg maar, bepaalt niet in op het moment dat het zou moeten kloppen.

Voor nu moet ik het tijd geven en een plekje. De marathon was een bitch!
Mijn voeten moeten nu vooral helen de blaren zijn gruwelijk...


Ik wil jullie bedanken voor al jullie lieve reacties. Ze waren hartverwarmend!

Iedereen die mij voor, tijdens en na de marathon heeft gesteund wil ik bedanken maar speciaal mijn “Thijs” en de marathon Ladies! Stans,Inge & Scarlet.