Maratón des maratones
Maratón des Maratones!
Kan bijna niet geloven dat het alweer een week geleden is. Op zondagmorgen, 6:00 uur gaat de wekker, maar ik ben al wakker. Gelukkig heb ik aardig geslapen al voel ik de zenuwen in de maag…
Even eten want eten moet. Ons eigen brood meegenomen met boter en hagelslag. Geen drukke eetzaal voor mij deze ochtend. Het lukt me om drie broodjes te eten en een kopje thee te drinken. Dan aankleden en haar in een knot. Camelbag vullen en dan gaan we naar beneden. Daar staan de andere lopers van Kika en we lopen met de groep naar de start. Daar scheiden onze wegen want ik heb een belachelijk snel vak opgegeven en start dus al om 9:35 uur. We lopen door de straatjes. Het is nog donker en we gaan een koffietentje in waar het warm is en waar een wc is. Als we na een kwartiertje naar ons startvak lopen is het licht en pakken nog één dixie.
Dan gaan we het startvak in en lopen naar voren. De muziek die op staat is precies hoe ik me voel, dramatisch… Maar dan is het zover. Precies om 9:35 uur worden we weg geschoten. De brug over en de grote rotonde, weet ik nog van de 10km. Dan de straat in en de rest weet ik niet meer…
Ik loop en ik loop. Ik kijk maar sla niets op tot Crissy bij kilometer 3 op mijn rug tikt. We kletsen wat, ze heeft een plan zegt ze en ik zeg lekker gaan meis zet um op!
Het begint een beetje warm te worden maar ik hou me nog goed. Ik ben wat eerder gestart met de gels dan ik eigenlijk dacht te gaan doen. Gelukkig heb ik er genoeg mee, dus prima.
De route is niet bijzonder aan deze kant van de stad, maar er staat veel publiek en ik loop nu nog met een muziekje op. 21,1km, de helft, en die gingen best okay al ben ik eigelijk al wel klaar… Hoofd omhoog en door gaan. Het wordt warmer en de zon krijgt ruimte om te schijnen. Je voelt dan direct dat het dan echt warm wordt.
Bij 25km lopen we op de weg waar je bijna de finish kan zien liggen. Ik doe mijn ogen even dicht en denk aan die finish en zie mezelf die medaille omgehangen krijgen. We gaan de oude stad in en daar is het pas echt leuk. Daar is het feest! De Spanjaarden roepen van alles en er is muziek.
Bij 35km raak ik op… We wandelen even en ik neem even goed de tijd om te drinken en weer een gel te nemen. Gel nummer 5 inmiddels. De laatste 7km zijn bijzonder zwaar maar we trekken elkaar er doorheen, mijn man en ik. Onze tweede marathon samen en net als bij de eerste heb ik hem het laatste stuk echt nodig. Nog 2km te gaan en jemig mijn benen gaan alle kanten op. Soms moet ik mezelf echt even recht zetten. Ze gaan ook niet zo snel meer, maar ze gaan…
In het straatje voor de finish, waar veel Nederlanders staan, wordt mijn naam veel geroepen. Ik ga nog, maar jemig ik denk dat wandelen sneller zou gaan… Dan raken mijn voeten het blauwe tapijt. Het tapijt van de finish… Nog 400 meter en ik voel dat ik even niet weet of ik moet huilen of lachen. Kramp in mijn tenen. Het is nog maar heel even! En dan daar is het einde, dan is daar de de finish!
En dan de tranen. Even de tranen en dan weer lachen, heel hard lachen. Wat een emoties, van links naar rechts. Ik wou iets heel graag, onder de vijf uur lopen en dat deed ik! Ik liep gewoon 28 minuten sneller dan mijn snelste marathon. Ik ben super blij!
De medaille die ik daarna omgehangen krijg is mega. Een echte kers op de taart. We lopen, of eigenlijk strompelen we terug naar het hotel. Wat een dag…! Een marathon is echt niet niets. De weg er naar toe was fantastisch die heeft mij zoveel sterker gemaakt. Mentaal zoveel sterker dan ervoor!
Deze mooie marathon liep ik voor Kika en we haalde een prachtig bedrag voor ze op. Mooi om dit te kunnen en te mogen doen. En toch was dit mijn laatste. Drie keer is genoeg.
Natuurlijk blijf ik hardlopen en ga ik in 2023 een nieuw doel bedenken. Misschien wel een snelle 5 of een Pr op de 10. Een triatlon? Er is nog zoveel moois.
Dank voor al jullie support en succes wensen vorige week. ❤️
Fijne zondag!