Lang geleden

Het was lang geleden.

Na 14 weken en 4 dagen mocht ik dan eindelijk mijn blauwe uniform weer aan.
Gespannen was ik want er is behoorlijk wat verandert. Gelukkig heb ik een heel fijne en lieve crew bij me, maar op de heen weg helaas geen passagiers aan boord. Echter wel vracht onderin. Het geeft mij even wat extra tijd om alles op mij in te laten werken. Het lege, bijna verlaten Schiphol. De vliegtuigen, mooi op een rijtje op de landingsbanen, dat dan wel weer dan. Het is een naar en vervelend gezicht.

Tijdens take off rolt er ineens een traan over mijn wang. Mijn blije, gelukkige gevoel van het eindelijk weer mogen vliegen maakt plaats voor verdriet. Ik voel aan alles dat dit niet okay is. De vlucht duurt 7 uur en 10 minuten en ik heb alle tijd om lekker te kletsen met mij collega’s en een film te kijken. Bij aankomst in Canada is een mondkapje verplicht. Canada zit er nog middenin. Daar waar wij in maart en april nog in lockdown waren hebben zij dat hier nog. De lijn is hier nog niet afgevlakt. Dus ook hier is de luchthaven bijna uitgestorven en ook hier staan overal vliegtuigen op het platform geparkeerd.

Ik verblijf 24 uur in een luchthaven hotel.
We mogen naar buiten maar er is hier niet veel. Mijn mooie nieuwe hardloopschoenen heb ik natuurlijk wel mee genomen, maar even denk ik dat het bijna onmogelijk is om hier te gaan hardlopen. Tot ik uit mijn raam kijk en zie dat we een mega parkeerplaats hebben en ineens zie ik mogelijkheden. Zo trek ik de volgende ochtend vroeg mijn hardloopkleding aan en stap ik het hotel uit en het dak van de parkeergarage op. Na overleg met mijn coach loop ik 5min in en dan van de ene kant tot de andere kant wat ongeveer 350 meter is snel en dan langzaam terug tot ik 5km heb. Saai dat was het zeker wel een beetje maar toch ook weer grappig want ja wanneer loop je nou op een dak van een parkeergarage?
Na mijn training heb ik geprobeerd het woord LOVE te lopen (zie foto) welke aardig gelukt is! Je gaat wat verzinnen uit verveling hè!

Terug naar Amsterdam hebben we wel passagiers aan boord. Noodzakelijke reizigers. Veel contact heb ik helaas niet want het contact met de passagiers moet minimaal blijven. Het voelt dus anders dan anders maar het moet nu eenmaal even zo. 6 uur en 40 min een mondkapje op ook dat is nu even niet anders.

Ik blijf erbij dat ik nog steeds geloof in de luchtvaart. Dat we sterk zijn en dat het weer aan gaat trekken. Deze zware tijd voel ik in mijn onderbuik. Donkere wolken pakken samen maar er zal weer licht komen. Ik hoop tot in het puntje van mijn tenen dat ik voor deze mooie maatschappij mag blijven werken. Positief blijven en hopen op het beste...