Intens verdriet.

Intens verdriet.

Je weet dat als je eraan begint je er waarschijnlijk eerder afscheid van moet nemen dan je eigen leven lang is. Bijna 14 jaar geleden zag ik je voor het eerst. De kleinste en meest ingetogen van het nest. In een hoekje zat je en je keek wat bang, maar direct wist ik het, jij bent mijn Flo. ‘Weet je het zeker Frouk’ vroeg mijn man ‘wil je niet liever deze stoute?’
‘Nee dit is mijn Flo deze komt bij ons wonen.’

Een paar weken later haalde we je op, toen nog in ons huis in Haarlem. Zo klein je paste in een schoen. Hardlopen vond je heerlijk. Samen gingen we vaak op pad voor lange wandelingen en dan sleepte je een bal mee in je bek. De kinderen waren dol op je en jij op de kinderen. Helaas hebben we afgelopen donderdag, toch wel plotseling, afscheid van je moeten nemen. Al een paar dagen was en niet jezelf en lopen wou je niet meer. Na een echo bij de dierenarts zagen ze meteen dat het van binnen niet meer goed was. Opereren had geen kans van slagen meer.... Ik mis je ontzettend mijn Flo. Je was een van ons gezin “mijn baby”.

Afvragend hoeveel er kan gebeuren in slechts 4 maanden probeer ik positief te blijven en te kijken naar de mooie dingen. Zo mag ik volgende week dan eindelijk weer een vlucht doen en loop ik al weer steeds een stukje verder met hardlopen. De 10km staat voor volgende week ik mijn schema!

Nu er voor het najaar ook al zoveel afgelast wordt zie ik het gebeuren dat de Chicago marathon ook afgelast wordt. Zolang er geen vaccin is blijft alles onzeker, maar ik loop fijn door nu en blijf fit. Of ik volgende week een loopje kan en mag doen in Canada is ook nog afwachten al gaan de schoenen natuurlijk mee in de koffer! Als laatste, van deze week, werd ik woensdag “ontslagen” bij de fysiotherapeut. Ik ben weer helemaal de oude en als ik zo rustig door ga met opbouwen blijft het vast goed gaan.

Het was een bewogen week!
Fijne zondag.