I Amsterdam
I Amsterdam
Na een tof weekend in München land ik zondagavond laat weer in Nederland. Jammer... Ik had wel langer willen blijven, maar helaas!
Op maandag en dinsdag doe ik mijn gewone dingetjes in en om het huis. Mijn vlucht op woensdag gaat naar Accra, Ghana. Daar kom ik niet vaak en dat heeft zo zijn redenen. Maar deze vlucht past goed in mijn schema en met weinig tijdverschil, 2 uurtjes, ook mooi passend naar de halve van Amsterdam op zondag. Bij een vlucht naar Accra horen voor mij malaria tabletten. De meningen zijn er over verdeelt, maar ik kies voor safe en slik ze uit voorzorg. Een beetje huiverig ben ik wel want ja zondag is de halve van Amsterdam waar ik graag fit aan de start wil staan. In Accra loop ik, in de vroege ochtend, nog een rustige training op de loopband en relax ik wat bij het zwembad.
De nachtvlucht terug is een killer. Zo door de echte nacht heen zonder tijdverschil maakt het dat ik moe thuis kom. Ik gooi mezelf nog even onder de douche om vervolgens mezelf in mijn bed te begraven voor mijn “after flight sleep”. De wekker gaat mij dan ook weer veel te snel, maar mijn mamma’s plicht roept! Mijn dochter heeft al vakantie en ik wil haar niet te lang “alleen” laten. It’s a moms life!
Op zaterdag, na eerst mijn zoon te hebben aangemoedigd bij zijn potje voetbal vertrekken we naar Amsterdam. Startnummers ophalen. Deze keer via de fastline waar ik mijn werkgever eeuwig dankbaar voor ben. Mooi shirt erbij en toegang tot DE tent midden op het olympisch veld. Bofkonten zijn we! De rest van de dag doe ik rustig aan voor zover dat kan.
Op zondag vertrekken we vroeg. Aanmoedigen gaan we en daar heb ik zin in! Alle leuke lieve mensen die ik of persoonlijk of via de socials ken wil ik toeschreeuwen dat ze het super goed doen! Met daarbij een gooi roze confetti huppa! Bij sommige komt het recht in hun gezicht terecht, sorry daarvoor....
Dan snel zelf richting Olympisch stadion waar we Abdi nog net zien binnenkomen. Ik zie hem meteen met zijn been slepen en weet dat het voor hem geen top race was. De tijd die hij gelopen heeft haal ik later net niet op de halve marathon. Kan je nagaan, of ik ben heel langzaam... haha nee hoor hij is super snel! Of in toch...?
Dan gaan we even chillen in de tent. Eten nog wat, drinken nog wat en dan krijg ik een appje of ik de boeken welke ik krijg van Abdi (ja die Abdi) op kom halen. Tuurlijk! Ik loop naar de plek welke mijn telefoon aangeeft en het is druk, heel druk! Ik moet die vervelende loopbrug over en dat duurt lang. De schrijver waar ik mee afgesproken heb vind ik echter niet. Wel sta ik al voor mijn startvak, geel, maar niet startklaar en ik heb nog 35min! We laten het even en spreken af na de loop. Nu moet ik zo snel mogelijk terug naar de tent. In het zweet met een hartslag van 210 kom ik daar aan. Vandaag heb ik al 10.000 stappen gezet, 5000 marathoners aangemoedigd en nu moet ik zelf nog starten! Okay, adem in adem uit...
Weer die loopbrug over en nu is het nog drukker! Ik voel wat stress. We starten al over 8 minuten. Er worden 2 vip’s voorgelaten en Stans en ik piepen met ze mee. De man die erbij hoort zegt nog iets van dat is niet de bedoeling, en ik zeg alleen maar; ‘maar wij horen bij ze!’ We staan in het vak en bijna meteen gaat het startschot. Lieve help ik moet nog plassen, lekker chill Frouk! Er staan 4 dixies, maar allemaal bezet. Er gaat er 1 open en ik pak mijn kans ik sprint naar binnen, zo voor een dame haar neus... Ik weet het niet netjes, maar deed het toch. En zo vertrekken we dan eindelijk zelf aan deze halve marathon.
Ik word gedragen! Geen idee door wat. Ik liep hier al 2 keer eerder de halve en beide niet bepaalt fijn. Deze keer wel. Ik werk me door de mensenmassa. Ik zie ze het is druk, maar het doet me niet veel. Ik zigzag wat en kijk steeds of ik nog gevolgd word door Stans. We komen op punten waar ik precies weet wat er nog komen gaat. Parcoursen staan als herinningen in mijn hoofd. Sterker loop ik op een parcours wat ik ken zoals deze. We lopen fijn en ik klets wat met mensen om mij heen en verdwijn soms in gedachte.
Net voor het Vondelpark denk ik ben er wel klaar mee, maar we lopen ook dat laatste stuk goed door. Daar is het stadion weet ik en ik zie Janneke met haar brede lach! We lopen naar binnen en finishen hand in hand. Nooit verwacht dat ik op deze chaotische ochtend nog zo een halve neer kon zetten. Of loop ik gewoon goed op malaria pillen?
Ook met de boeken van Abdi is het goed gekomen! Deze ga ik veilen voor Kika.
Een prachtig leuke dag in Amsterdam en ik weet niet hoe en of hij volgend jaar na Chicago in mijn schema past, maar ik ben er graag weer bij!
Liefs Frouke