Even zo vrij!

Zo vrij als een vogel!

Het was voor het laatst op 3 februari dat ik mijn hardloopschoenen, op een van mijn reizen naar het buitenland, aantrok. In Washington, USA, om precies te zijn. Ik weet nog goed dat het die ochtend regende en ik twijfelde tussen buiten lopen of op de loopband. Ik koos voor buiten en ging op pad naar het Witte Huis welke standaard daar in mijn rondje zit. Ik maakte wat foto’s en liep via de andere kant terug naar het hotel. Alles zo gewoon, zoals ik “altijd” deed.

We weten allemaal dat gewoon niet meer gewoon is en dat besef ik me zo goed, elke keer weer als ik een vliegtuig in stap. De vluchten die bijna nooit meer vol zitten en waar ik een andere rol heb dan voorheen. Maar gisteren was ik weer even zo vrij als een vogel. Ik pakte mijn hardloopschoenen uit mijn koffertje en liep mijn training in Kopenhagen. De zon scheen en het leek even allemaal heel gewoon!

Ik heb er zo van genoten! Even ging ik langs het water zitten, ik ademde de lucht in en deed mijn ogen even dicht. Er kwam een oudere man naar mij toe die zijn hand op mijn schouder legde en vroeg, eerst in het Deens, ik lijk natuurlijk op een local, en daarna in het engels;
‘Are you crying?’
Waarop ik antwoordde;
‘No sir I am just happy.’
De man lachte en zei gelukkig maar!

Ik liep mijn rondje af en voelde mij, even gewoon heel even, weer als van ouds! De hardlopende stewardess!

Liefs Frouke