Elke minuut anders...

Elke minuut anders...

Ik heb getwijfeld of ook ik er over zou bloggen, maar het is natuurlijk wat ons allen nu bezig houdt. Het COVID-19 virus... Daar waar mijn dagen eerst gevuld waren met ‘hoe kom ik de dag door op de bank en welke Videoland programma’s ga ik nu kijken?’ Veranderde dat in non stop journaal volgen en nu.nl verversen. Nu ik toch thuis zit heb je daar gewoon veel meer tijd voor. Overdag vaak alleen dus weinig afleiding. Het nieuws raakt me keer op keer en ik schrik er van hoe snel het virus om zich heen grijpt.

Als op zondag de woorden van premier Rutte door de woonkamer knallen dat de scholen zullen sluiten verbaast mij dat niets. Wel veranderd daar mee mijn dag compleet. Ineens is mijn hele gezin thuis! Super voor mij natuurlijk, maar ik merk ook dat ik in de drie weken er voor een soort van eigen routine heb gecreëerd. Ineens zit mijn zoon van bijna 13 in mijn ‘gym’ zijn school werk te doen. Die gym is natuurlijk gewoon de woonkamer maar toch... Even zoeken we allemaal naar de juiste plek en balans. We zullen zo nog een paar weken verder moeten denk ik zomaar. Wij mogen in Nederland nog naar buiten wat ik persoonlijk heel fijn vind. Ik loop graag mijn rondjes met de hond. Dus zolang dat nog kan blijf ik dat graag doen en wie weet worden dat weer kleine hardlooprondjes!

Uiteraard heb ik mij deze dagen veel zorgen gemaakt over mijn baan en over de toekomt van mijn werkgever. Wat zou ik graag nu iets willen doen om te helpen. Helaas kan dat nu even niet. Wel kan ik hier mijn respect uiten naar mijn lieve collega’s, welke deze dagen nog in volle cabines staan met die zelfde lach en vriendelijkheid. Vergeet niet dat zij misschien ook liever thuis zouden zijn, maar er nu staan voor de mensen die graag naar huis willen.

Toen ik woensdagochtend even zelf naar de supermarkt ging merkte ik al snel dat ook mijn gedrag veranderd was. Nee, ik ben niet gaan hamsteren want ik geloof echt dat er genoeg is in Nederland en anders ben ik creatief genoeg om wat anders te kiezen. Wel is er wat verandert in de manier waarop ik de andere mensen benader. De afstand die ik nu zelf neem en hoe ik reageer op een hoestje. Ik pak dan ook wat nodig is en kies een leeg gangpad om zo spoedig mogelijk de supermarkt weer te verlaten.

Voor mijn herstel ben ik grotendeels afhankelijk van de fysiotherapeut. Voor nu mag ik nog gewoon komen en gaat mijn knie met grote sprongen vooruit. Natuurlijk kijk ik uit naar het schrijven van mijn blog over mijn eerste hardloopstapjes na de val. Ik hoop dan ook dat deze snel zal komen.

Pas goed op elkaar en luister naar wat er van je gevraagd wordt. Be safe!