Mijn marathon verslag

Mijn marathon verslag

Mijn marathon.

By Runningangel Frouke 

Om 5:30 uur gaat mijn wekker en ik herken het geluid niet... Ik ben altijd voor de wekker wakker en mijn man geeft mij een por! Je wekker gaat joh. Ik druk hem uit en meteen denk ik.... Oh vandaag is de dag!


Douchen, aankleden en mijn haren in een knot. Alles wat ik nu niet aan hoef vast klaar leggen en dan ontbijten. In de ontbijtzaal zitten al heel veel hardlopers. Ik eet mijn eigen brood met hagelslag. Ik wijk niets af van wat ik normaal zou doen. Onrustig voel ik me en ik besluit dan al snel weer terug naar boven te gaan.


Ik maak me helemaal loopklaar. Watertas al op en daar over een jasje welke ik al heb sinds ik begonnen ben met hardlopen. Het plan is om deze achter te laten straks in het vak.

We gaan naar beneden maar bij de lift is het zo druk dat we er niet meer bij passen en nog langer moeten wachten. We komen daardoor net iets te laat beneden maar goed. We krijgen nog een laatste peptalk en ik sluit mijn ogen en zie mezelf de finish overgaan... Poef, ehm, okay, nu alleen nog dat startvak overleven. De mensen die mij goed kennen weten dat ik moeite heb met mensenmassa’s. Zo ga ik niet graag naar popconcerten en bioscopen.... Inmiddels heb ik al aardig wat drempels genomen en kan ik een groot startvak redelijk handelen.


We lopen, gezellig kletsend, het hotel uit met de andere kika lopers. We passeren het 41km punt en ik kijk even om mee heen. Als ik daar straks ben.... We komen aan bij de Brandenburger Tor en de dames willen natuurlijk nog even plassen. Ik sla nooit een dixie over dus ik hobbel gezellig mee. Maar het is druk en we besluiten om er niet op te wachten bij de startvakken zijn er vast meer. Oh nee ik ben mijn man nu al kwijt! Ik bel en bel en pas na 4x neemt hij op. Ze staan nog bij de Brandenburger Tor! Hij komt mijn kant op lopen en we gaan nu echt het startgebied in.


Daar hoor ik via de spreker dat vak H waar wij in starten pas om 10.05 start. Slik...Het is nu 8:25 uur.... We gaan de rij in voor de dixi en deze gaat gelukkig snel.Daarna worden we soort van naar de startvakken gedreven. Ons vak is het grootst, maar liefst 14000 mensen! Gelukkig weet ik dat pas achteraf. We vinden een plekje tussen het startvak en de wachtstraat in. Mijn man gaat op de grond zitten ik vind dat echt te koud aan mijn billen Ik sta daar dus maar wat en doe nog een dixie. Het wordt druk heel druk... Ik zie het gebeuren en adem zoveel mogelijk rustig. Sluit af en toe mijn ogen en probeer heel rustig te blijven. Ineens harde muziek en ze starten de warming up... pffff moet dat nu echt zo’n uur voor onze start? Niemand doet echt mee gelukkig.


Dan is het 9:15 uur en de toppers mogen van start. Echt super gaaf om het zo mee te maken op grote schermen en duizenden witte en blauwe ballonnen gaan de lucht in! Na nog een 35 min wachten gaat ons vak bewegen. Wij voegen ons toe en ik raak in paniek. Dikke tranen rollen over mijn wangen, ik trek dit niet.... Al die mensen, al die energie. Ik probeer rustig te ademen maar het kost mij heel veel energie...


Om 10:05 uur klinkt heel ver ons een startschot. Mogen wij dan nu eindelijk? Om 10:15 uur passeren we de startstreep... Pffff ik ben kapot! Maar goed ik heb mezelf overwonnen, ik heb het best goed gedaan in dat vak mede dankzij mijn lieverd die heel rustig bleef en er gewoon altijd voor mij is! Nu alleen nog even 42,2km lopen joh niets aan de hand.


Op bijna 1 km staan mijn toppers! Stans, Inge & Kim. Helemaal voor mij naar Berlijn gekomen Wat een geluk! Ik zie ze gelijk staan. Whoooooo ze zwaaien en we high fiven te gek! In het vak had mijn man besloten dat mijn jasje nog te leuk was om achter te laten dus hij geeft deze nog even aan de meiden.


Okay we zijn los nou ja los...? Wat gebeurt hier allemaal? Ik zie mensen stilstaan om selfies te maken? Mensen die al wandelen? En veel mensen waarvan ik mij afvraag hoe dan ga jij de marathon lopen? Maar goed wij moeten een weg vinden en al bij de eerste bocht loopt het vast... Dribbelen en joggen ik kom nergens door heen. Nou ja weet je los laten dit, het is niet anders! De kilometers gaan best snel... Ik word in mijn nek geknepen een denk niet doen! Wie is dit? Ik kijk en zie dat het Saskia is. Ik moet ontspannen, ja klopt maar hoe dan? Ze maakt een foto en ik lach en weg zijn ze!


10km. Deze waren zo voorbij en ik bedenk me als ik nu wat meer ruimte zou hebben...? Maar nee het blijft druk, de waterposten vol en elke keer weer een opstopping zelfs als ik er om heen ga. Wat een gedoe! Ik val bijna 2 keer over de plastic beker massa en mijn voeten plakken aan de grond van de energie drankjes. Er staan mensen die roepen hij heeft het gehaald, hij heeft het gehaald! Eliud Kipchoge breekt het wereldrecord! En ik loop hier op 10km....


We gaan door. Bij 14,5km staan de meiden weer. Ik zie ze meteen in de bocht staan en ik loop naar ze toe! Wat is dit leuk, ze staan er gewoon weer! Wat foto’s en ze roepen tot we al ver weg zijn. 15km. Ik ga lekker. We gaan niet snel maar wel lekker en we kijken wat. Er staan heel veel mensen langs de kant dus genoeg te zien. Ik heb een lach op mijn gezicht en daar lachen mensen dan weer tegen. Muziek bandjes, zoveel ik kan ze niet allemaal meer herinneren.


20km het wordt warm maar we gaan nog lekker Bij 21.1km staan de kika supporters. Nou ja er zijn er nog 2 over. We zien ze direct en ze maken wat foto’s. Op 23km staan de meiden weer met een nieuwe fles Nuun en een lekker vers zweetbandje voor mij. Ik stop daar even. Ruil de fles om en mijn man gaat even plasse. Het gaat nog goed zeg ik!.


25km niet... gaat mijn knie nu zeuren? Nee hoor dat mag niet! Maar het lijkt mee te vallen. Ik voel hem wel iets, maar niet als in pijn.We lopen door en bij 26 krijg ik het zwaar. Het mentale spel gaat beginnen bedenk ik me en ja direct ook, ik wil niet chagrijnig worden want dit is mijn marathon. Dus ik lach en ga door. Bij 29km maak ik een foto en app in de groepsapp dat ik er wel klaar mee ben. Tegelijkertijd druk ik de tijd van mijn horloge af. Ik zie nu alleen maar kilometers. Nu ga ik gewoon genieten en lopen. Geen tijds druk meer want een pr wordt het toch!


30km we gaan niet zo hard meer maar he ik lach nog en ik voel me redelijk goed.Niet veel later krijg ik ineens kippenvel.Een teken van mijn lijf dat het misschien toch niet zo goed meer gaat? Ik zeg het tegen mijn man en hij zegt mij meteen te gaan wandelen. Dat doen we en ik check mijn lijf. Het gaat goed. Bij 32km staan de meiden weer. Ik zie ze en moet heel hard huilen. Ik weet niet precies waarom, maar ik zat er even door heen. Ik pak het weer op we gaan naar die finish!


Bij 38km kom ik lachend aan gelopen met een papier in mijn hand. Ik kreeg het bij km 36 van een collega. Er staat op; TOPPER GA DOOR!!! Ik heb deze al 2km vast bedenk ik mij nu en geef het snel aan de meiden. Ik ben hier al een soort van heel blij al weet ik niet of ik ze nog zie voor de finish. Het is nog maar een klein stukje. 4km....


Bij 39km gebeurt het. Ik krijg buikpijn... Nee niet nu, niet weer! Ik heb geen sterkte maag en denk dat het water van de post misschien te koud was. We wandelen. En elke keer als ik wil gaan opstarten, auw, mijn buik zegt nee. Ik wil wel hardlopen zeg ik hardop! We komen langs ons hotel en de al gefinishte kika lopers staan ons aan te moedigen. Het is gewoon niet ver meer ik weet precies hoe ik er moet komen maar mijn buik...


Overal komt een eind aan denk ik maar niet zonder finish! Ik hobbel nog wat en zie de bocht naar de straat van de Brandenburger Tor. Daar is het! Ik voel me niet best, maar ik ga het halen! Ik ga het halen! Daar staan de meiden ook weer, nog eens, vlak voor waar we de toren onder door gaan en ik geef mijn tas af. De laatste 500 meter zijn bizar. Geen omschrijving van wat ik voel is goed genoeg. We lopen hand in hand en ik ga het gewoon halen!


Wat een tocht, wat een lange tocht! 42.2km is echt wel heel ver! Na de finish is het ineens gewoon klaar... Ik krijg mijn mooie medaille en maak natuurlijk foto’s. We halen een poncho op deze houd ik lekker aan want ik ben echt heel erg bezweet. We zoeken naar wat te drinken maar vinden het helaas niet. Wel halen we een tasje op en daar zit gelukkig een flesje water in en wat eten.


Ik bel met mijn kindjes en daarna met Stans waar zijn jullie? Onderweg naar jullie hoor ik haar zeggen. Achterop de fiets gaan we terug naar het hotel. Ik ben blij, het voelt echt bijzonder.Al weet ik dat er vandaag 45000 lopers mee deden. IK deed dit! Nooit gedacht en ook nooit echt een wens geweest, maar ik snap jullie marathonners nu beter.Ik zeg nu niet hardop dat ik het weer ga doen maar er is een kansje dat ik ooit weer in een startvak sta om 42,2km te gaan knallen.


Ik wil mijn lieve man bedanken welke zoveel geduld met mij heeft! Iedereen die mijn kindjes heeft opgevangen omdat ik weer eens moest hardlopen. Alle sponsoren die mij aan het magische bedrag van bijna 12000 euro hielpen voor Run for KiKa Marathon Mijn lieve vriendin Stans, voor alle verrassingen daar. Natuurlijk ook Inge & Kim die afreisde naar Berlijn. Mijn trainer voor zijn geloof in mij. FysioVandaag - Houten en Leidsche Rijn die mij 3 weken ervoor nog oplapte!

Anita since 1886 voor de prachtige sport bh. En alle runningangels voor jullie steun en geloof.


Voor een ieder die ik vergeet… Bedankt.