Kortste skivakantie ooit...

Kortste skivakantie ooit...

Skiën, ik doe het al jaren. Heerlijke sportieve vakantie elk jaar weer. Mijn kinderen groeien er ook mee op en vinden het net als ik heerlijk. Op zondag komen we, na een redelijk vlotte reis, aan in Zell am See. We huren alvast de ski’s voor de kids en kopen de skipassen. Daarna gaan we lekker uit eten en slaap ik heel fijn, lekker 10 uur lang.

Als we op staan is het weer redelijk, het sneeuwt heel licht en het is bewolkt. We brengen de kinderen naar de skiles en we gaan lekker zelf de berg op. Helemaal omhoog en dan lekker naar beneden. Ik voel dat de sneeuwkwaliteit niet best is het is “werk” sneeuw. Prima ik pas mij daarop aan en we stoppen wat vaker op de piste tussen door. Na vier pistes besluiten we de dalafdaling te nemen en daar de lift weer helemaal omhoog. Mooi denk ik, dan kan ik lekker aan de koffie. Ik vind het wel genoeg voor nu. Ik zie het einde van de piste en denk nog even, pffff wat een shit sneeuw. Ik zie mijn man, Stans en Jeroen staan en ik ski er naar toe en dan...

Poef ik val en ik val. Mijn been draait en ik hoor ik mijn hoofd iets kraken, knappen. Ik roep meteen; MIJN KNIE, SHIT MIJN KNIE.. En dan lig ik stil. Met mijn hoofd naar het dal en ik voel pijn. Heel veel pijn... Dit is echt niet okay! Ik schreeuw het bijna uit van de pijn en kan mij niet echt bewegen zonder dat het zeer doet in mijn knie. Even denk ik, rustig ademen, het gaat zo wel weg dan sta je op, ski je naar die lift en stop je vandaag. Maar de pijn blijft. Er wordt een alarmnummer gebeld en daar lig ik dan. Koud, heel erg koud krijg ik het en ik raak een beetje ik paniek. Na ongeveer 10 minuten komt er hulp. Twee mannen van de piste-reddingsdienst komen aan geskied inclusief “de banaan”. Ze vragen wat en dan gaan ze meteen over in actie. Ze gaan mij in die banaan leggen. Fixeren eerst en dat doet zeer, heel erg zeer. Dan overtillen in dat ding. Vreselijk ik ga gewoon in de banaan naar beneden en dan niet eens met een sneeuwscooter, ze gaan zelf skiën! Pffff rustig blijven, rustig blijven. Het is gelukkig maar een meter of 300? maar ik ben blij als we stil staan. Daar staat de ambulance klaar en ze leggen mij over op de brancard. Wat weer echt geen feest is qua pijn. De rit naar het ziekenhuis is ongeveer 10 minuten en ik zie niet veel meer dan het witte plafond van de ambulance.

Aangekomen op de eerste hulp trekken ze mijn skischoenen uit. Ze doen het snel, net als het verwijderen van bijvoorbeeld een pleister. Doe het maar snel want dan is de pijn kort maar krachtig ofzo.. Het is er druk, bizar druk. Mijn man mag niet bij mij blijven en daar lig ik dan met een kleedje over me heen. De tranen lopen over mijn wangen. Er gaat van alles door mij heen. Mijn hardloopdoelen o.a. de halve marathon van Malaga over 3 weken en de Mont Ventoux.

Dan word ik opgehaald en ze rijden mijn bed de CTG kamer in. Hoppa ze tillen mijn been op en ik zit bijna tegen het plafond. Ze zijn hier nou zeg maar niet heel zacht handig. Foto’s worden gemaakt en ik word er weer uitgereden. Dan komt de arts. Niets gebroken. Hier heb je een brace en een trombose spuit. Ga in Nederland maar voor een MRI en een fijne dag... Okay, ja fijn niets gebroken maar wat dan wel? Als ik er achter kom dat een MRI in Nederland wel een paar weken op zich laat wachten bellen we hier in de omgeving voor de opties hier. Ik wil gewoon weten wat er aan de hand is! Moet ik geopereerd worden? Is het afgescheurd of alleen ingescheurd? Is het één band zijn het er meer?

De nacht van maandag op dinsdag slaap ik slecht. Ik ben een buik slaper en dat gaat echt niet met die brace. Om 14.00 uur mag ik dan voor de MRI. Gelukkig nog nooit gehad dus wel spannend. Na 20 minuten is het klaar en mag ik naar de orthopeed voor de uitslag. Je hebt geluk gehad! Je heb scheurtjes in je binnenste knieband maar er is geen operatie nodig. Poeh, opluchting! Maar ja wat nu dan? Ik krijg een andere brace, waar ik iets beter mee uit de voeten kan. Andere pijnstilling en het advies om de aankomen twee weken te rusten. Wel elke dag een trombose spuit. Deze zet ik zelf. In Nederland kan ik 9 maart bij de orthopeed terecht die het opnieuw gaat bekijken. De prognose is 6 tot 8 weken met brace en dan rustig opbouwen. Hardlopen? In juni verwacht deze arts dat ik weer wat langere aaneengesloten stukken zou kunnen lopen.

Met deze informatie moet ik het nu doen. Een skivakantie zonder skiën is geen vakantie. Alleen voel je je al snel. Mijn kids skiën super fijn door maar voor mij is de “lol” er echt wel af. Het hangen op het terras en het slechte slapen eisen zijn tol.

Vandaag rijden we terug naar huis en ja daar ben ik eigenlijk wel blij mee. Gewoon lekker thuis in mijn eigen bed en mijn eigen bank! Dat ik de komende tijd uit de running ben valt zwaar, maar ik kom sterker terug! De Chicago marathon in oktober is haalbaar aldus de arts. Daar ga ik dan voor!

I will be back!
My road to recovery.