Halve marathon Barcelona
Halve marathon Barcelona!
Waar was ik gebleven vorige week...
Zoveel in één weekend met als hoogte punt toch echt wel de halve marathon.
De wekker gaat vroeg, heel vroeg. 5:30 uur is het en nog aarde donker buiten. We ontbijten vroeg, want ook de start is al vroeg, om 8:45 uur. De temperatuur is aangenaam, een graad of 7 en toch trek ik een poncho aan en mijn armsleeves. We lopen naar het startvak welke heel dichtbij het hotel is. Dat is echt heel fijn! Lisette wil graag haar tas inleveren, want ze loopt deze halve zelf voor een nieuwe pr. We lopen met haar mee en zien dat het al aardig druk is. Daarna gaan we in de mega rij staan voor de dixie. Lisette gaat vast naar haar startvak.
Om even voor 9 uur gaat ons vak lopen en wij dus ook! De zon prikt al aardig aan de lucht, maar de eerste 2 kilometers heb ik het nog best fris. Pas daarna warm ik op en doe ik mijn sleeves naar beneden. Stiekem gaan we vals plat omhoog. Ik voel het aan mijn benen, maar de sfeer is goed. Ik voel me goed en Barcelona is fantastisch!
De eerste 5 zijn echt zo voorbij. Rond de 8 kilometer komen we weer langs de Arc de Triomf, daar zijn we ook ongeveer gestart. Er staan heel veel mensen langs de weg, wauw, ik krijg er een mega boost van mijn en lijf vult zich met energie!
Annemieke, Kim, Linda en ik hebben de pas er flink in en zonder dat we het echt door hebben lopen we uit op de anderen...
Kim loopt in de volgende kilometers nog 2 keer terug, maar ze ziet ze niet meer. Ons mooie blauwe shirt is namelijk precies de kleur van het shirt wat we de dag ervoor kregen en zo ook van 19000 andere... We besluiten om door te lopen tot 15km en daar te wachten op de rest.
Net voorbij 15km zie ik het... een licht flits in mijn rechter oog en een glinsterend slangetje. Mijn hartslag stijgt en ik raak een beetje ik paniek. Niet NU! Ik krijg oogmigraine. Ik heb het al vaker gehad tijdens het lopen en dan vooral op dagen dat de eerste zon fel schijnt. De anderen zijn nog niet bij en we dribbelen wat. Ik spreek mijn zorgen uit naar Annemieke en ben bang dat ik straks niet veel meer zie omdat mijn ogen zich snel zullen vullen met wazen en glimmende draadjes. Ik wil proberen om zolang mogelijk door te lopen op dit tempo en dan net na 20km te wachten in de hoop dan nog door te kunnen lopen tot de finish.
Bij 20km staan de “running junkies” rijen dik te juichen en te high fiven! Ik zie ze wazig, maar hun fibes zijn overweldigend! Kippenvel en een dikke lach op mijn gezicht. We wachten en staan letterlijk stil op het parcours. Daar zijn ze! De laatste meters gaan we met zijn alle over de finish. Ik doe mijn handen omhoog als Stans dat doet want die ziet vast een fotograaf... Na de finish pak ik even een hang moment aan Stans en doe mijn ogen even dicht. We zijn er! En wat ben ik vooral blij dat ik niet heb hoeven stoppen. De hoofdpijn trekt nu via de rechterkant mijn hoofd in. Ik heb niets aan medicatie bij mij natuurlijk dus dat wordt even doorbijten. We maken toffe foto’s en ook Lisette is weer bij ons. Een mooi pr voor haar.
We gaan terug naar het hotel waar ik eindelijk wat tegen mijn hoofdpijn kan nemen. Ondanks deze tegenvaller heb ik heel fijn kunnen lopen. Goede benen en geen moment gedacht ‘ik wil er zijn...’ Het parcours is geweldig en de sfeer is super! Ook de medaille is prachtig. Ik ga hier echt nog een keer naar terug, maar dan zonder oogmigraine!
See you next week!
Waar was ik gebleven vorige week...
Zoveel in één weekend met als hoogte punt toch echt wel de halve marathon.
De wekker gaat vroeg, heel vroeg. 5:30 uur is het en nog aarde donker buiten. We ontbijten vroeg, want ook de start is al vroeg, om 8:45 uur. De temperatuur is aangenaam, een graad of 7 en toch trek ik een poncho aan en mijn armsleeves. We lopen naar het startvak welke heel dichtbij het hotel is. Dat is echt heel fijn! Lisette wil graag haar tas inleveren, want ze loopt deze halve zelf voor een nieuwe pr. We lopen met haar mee en zien dat het al aardig druk is. Daarna gaan we in de mega rij staan voor de dixie. Lisette gaat vast naar haar startvak.
Om even voor 9 uur gaat ons vak lopen en wij dus ook! De zon prikt al aardig aan de lucht, maar de eerste 2 kilometers heb ik het nog best fris. Pas daarna warm ik op en doe ik mijn sleeves naar beneden. Stiekem gaan we vals plat omhoog. Ik voel het aan mijn benen, maar de sfeer is goed. Ik voel me goed en Barcelona is fantastisch!
De eerste 5 zijn echt zo voorbij. Rond de 8 kilometer komen we weer langs de Arc de Triomf, daar zijn we ook ongeveer gestart. Er staan heel veel mensen langs de weg, wauw, ik krijg er een mega boost van mijn en lijf vult zich met energie!
Annemieke, Kim, Linda en ik hebben de pas er flink in en zonder dat we het echt door hebben lopen we uit op de anderen...
Kim loopt in de volgende kilometers nog 2 keer terug, maar ze ziet ze niet meer. Ons mooie blauwe shirt is namelijk precies de kleur van het shirt wat we de dag ervoor kregen en zo ook van 19000 andere... We besluiten om door te lopen tot 15km en daar te wachten op de rest.
Net voorbij 15km zie ik het... een licht flits in mijn rechter oog en een glinsterend slangetje. Mijn hartslag stijgt en ik raak een beetje ik paniek. Niet NU! Ik krijg oogmigraine. Ik heb het al vaker gehad tijdens het lopen en dan vooral op dagen dat de eerste zon fel schijnt. De anderen zijn nog niet bij en we dribbelen wat. Ik spreek mijn zorgen uit naar Annemieke en ben bang dat ik straks niet veel meer zie omdat mijn ogen zich snel zullen vullen met wazen en glimmende draadjes. Ik wil proberen om zolang mogelijk door te lopen op dit tempo en dan net na 20km te wachten in de hoop dan nog door te kunnen lopen tot de finish.
Bij 20km staan de “running junkies” rijen dik te juichen en te high fiven! Ik zie ze wazig, maar hun fibes zijn overweldigend! Kippenvel en een dikke lach op mijn gezicht. We wachten en staan letterlijk stil op het parcours. Daar zijn ze! De laatste meters gaan we met zijn alle over de finish. Ik doe mijn handen omhoog als Stans dat doet want die ziet vast een fotograaf... Na de finish pak ik even een hang moment aan Stans en doe mijn ogen even dicht. We zijn er! En wat ben ik vooral blij dat ik niet heb hoeven stoppen. De hoofdpijn trekt nu via de rechterkant mijn hoofd in. Ik heb niets aan medicatie bij mij natuurlijk dus dat wordt even doorbijten. We maken toffe foto’s en ook Lisette is weer bij ons. Een mooi pr voor haar.
We gaan terug naar het hotel waar ik eindelijk wat tegen mijn hoofdpijn kan nemen. Ondanks deze tegenvaller heb ik heel fijn kunnen lopen. Goede benen en geen moment gedacht ‘ik wil er zijn...’ Het parcours is geweldig en de sfeer is super! Ook de medaille is prachtig. Ik ga hier echt nog een keer naar terug, maar dan zonder oogmigraine!
See you next week!