Druk druk...

Druk druk....

Wauw, wat een week...! Die op zondag start met een vroege aanmelding op Schiphol voor mijn vlucht naar Sao Paulo. Om 8:15 uur melden dat zijn lange dagen. Met frisse moed begin ik aan de vlucht die 11 uur zal duren. De vlucht is vol en de tijd gaat snel.

In de winter is het tijdverschil met Sao Paulo slechts 4 uur dat is dan weer fijn.
Bij aankomst in het hotel kies ik toch meteen voor mijn bed na een lange warme douche. De volgende dag ga in op pad met mijn leuke collega’s. Beco de Batman is het plan. Een leuk buurtje met prachtige graffiti muren, een artiesten wijkje waar de sfeer goed is. We maken wat leuke foto’s en kijken wat rond. Daarna gaan we naar Rua Oscar Freire. Een leuke grote winkelstraat waar ik altijd even de bekende slipper winkel bezoek.

We besluiten een late lunch te doen in plaats van avond eten. Pasta met zalm eet ik en nog voor ik mijn bestek meer leg voel ik dat het “raak” is... Nog net haal ik het toilet. De taxi rit naar het hotel is dan ook vreselijk! 30 minuten opgesloten in een auto met een buik die van alles roept... Zweet op mijn bovenlip en een natte rug, maar ik haal het! Pfff gelukkig maar.

De volgende dag voel ik mij gelukkig wat beter want ik vlieg die avond terug naar huis. De vlucht verloopt voorspoedig en ik voel mij ook beter. Als ik in de middag wakker word na 2 uurtjes slaap om mijn dochter naar de hockey te brengen zie ik het gelijk als ik haar aan kijk... krentenbaard! Arm schaap... schakelen en gelijk naar de huisarts. Als mama kan je dus niet gemist worden thuis! 

De donderdag is een grauwe herfstdag met veel regen. Ik bekijk het eens rustig vanaf de bank en besluit dat ik van suiker ben of moet zijn en stap de auto in richting de sportschool waar ik heel rustig mijn 8km training afwerk. Lekker droog lekker warm!

Onze koffers staan alweer gepakt op vrijdagochtend want Valencia roept. Vorige winter bleef het mij bespaard, maar nu ben ik ineens zo vreselijk verkouden. Al 4 pakjes zakdoekjes zijn er doorheen en ik verheug mij nou niet bepaalt op de vlucht naar Valencia. Als geen ander weet ik dat vliegen met een hoofd vol snot geen feest is. Precies zoals verwacht klapt mijn hoofd langzaam uit elkaar en ben ik blij als we weer op grond staan. Op zaterdag laat ik de “Shake out run” aan mij voorbij gaan en blijf ik zolang mogelijk in bed. We halen op de fiets onze startnummers op en lunchen met Kim en Tom in de stad. Daarna weer terug naar het hotel om verder dan eten niet veel meer te doen.

Ergens ben ik blij dat ik geen hele marathon loop vandaag, maar of ik nou perse blij moet zijn met 10km... Ik ga er het beste van maken en hopelijk kan ik genieten van de stad onderweg.

Mijn Valencia verslag volgt uiteraard volgende week!


Liefs Frouke.