Amsterdam, Delhi & Oostenrijk
Marathon kriebels...
Als je eenmaal een keer de marathon hebt gelopen weet je wat het is. Het gevoel de spanning het moment waar jij voor getraind hebt en weken naar toe geleefd hebt is dan eindelijk daar.
Afgelopen zondag was de TCS Amsterdam marathon uiteraard liep ik zelf niet mee op het hoofd nummer! Wel was ik al vroeg aanwezig en kon ik de spanning van de marathon lopers voelen. De gespannen gezichten, de rijen bij de dixies alles ademde marathon! Ik zelf liep voor het eerst de 8km in Amsterdam na 2 keer de halve marathon gedaan te hebben koos ik nu voor veilig en ook eindelijk een keer onder het Rijksmuseum door!
Ik was deze ochtend opgestaan met nul verwachtingen. Ik had geen idee wat mijn benen nu aankonden. De baantraining van de woensdag ervoor was boven verwachting gegaan, maar ja dat waren 400tjes...
Samen met Debby stond ik aan de start. We spraken af hoe dan ook samen te finishen in het Olympisch stadion. Het voorste startvak, dat was wel echt fijn! Ineens gaan we en ik zet mijn klokje aan. We lopen aan de linkerkant vlak langs de hekken. Ik hoor Debby nog iets zeggen van niet te dicht erop Frouk, maar ik heb volle focus en ik loop heerlijk, nu al... mhhh gaat dat zo blijven denk ik meteen.
We gaan de eerste bocht door en ik zie dat Debby al wat achter raakt. Ik hou in en we zijn weer samen. Dan hoor ik een vrolijke stem, ‘hè Angels’ roepen. Het is Gaby en we kletsen even. Al snel gaan we het Vondelpark in en we blijven maar tempo draaien. Wat gaat het fijn vandaag! En dan onder het Rijksmuseum door, wat leuk! Er staan veel mensen aan te moedigen en kilometer 4 is voorbij. Ik vraag aan Debby wat is je pr op de 5km? Ze brabbelt iets van 28 nog wat... Ik kijk op mijn klokje en zeg hou het dan nog 1km vol dan heb je een nieuw pr op de 5! Ze krijgt nieuwe energie en ze gaat top! Hoppa 26.58! Zo dat is vast gelukt denk ik!
Aan de linkerkant zien we nu de marathonlopers voorbijkomen. Ik moedig ze aan en roep dat ze het fantastisch doen. Ik hoop Karen, Wendy of Debbie nog even te zien maar helaas... Wij gaan weer wat vaart maken en ik zie het Olympisch stadion alweer liggen. Als we daar binnenkomen gaan we direct op de binnenbaan lopen. Nog een paar honderd meter en ik zie de klok op 44 min staan.... Ineens kan ik niet meer nadenken en strek mijn hand uit naar Debby en zeg en nu mee komen! Ik weet dat ze onder de 45 wil lopen en ik sprint met haar aan mijn hand naar de finish. We zijn er en onder de 45! Ik kijk op mijn klok en zie 42.58 staan? En dan denk ik huh? Hoe dan... Even vergeten dat het natuurlijk netto/brutotijd was. Maar wauw wat fijn! Ik liep eindelijk weer eens zo fijn en vooral makkelijk.
Voor mijn kinderen was er vandaag de kidsloop en ze deden het super! Mijn man liep de halve marathon en zo gingen we alle 4 met een medaille naar huis.
De volgende dag vlieg ik naar New Delhi in India. Een “bijzonder” land vind ik altijd. Nog steeds een kleine cultuur shock voor mij als ik daar weer ben. De wereld is daar compleet anders. Ik ben er slechts 24 uur en loop veilig op de loopband binnen. De lucht kwaliteit is buiten zo slecht en om eerlijk te zijn loop ik daar gewoon liever niet buiten. Het was alweer 4 jaar geleden dat ik in Delhi was en ik zie echt verbeteringen in de stad.
Donderdag als ik nog geen 24 uur thuis geweest ben stap ik opnieuw het vliegtuig in. Deze keer naar München. Een reis waar ik enorm naar uitgekeken heb. Een bezoek aan het hoofdkantoor van Anita since 1886 en een bloggersevent staat er op het programma. Ik ga hier een aparte blog over schrijven. Deze hoop ik in de loop van volgende week met jullie te kunnen delen.
Ook ga ik aankomende week naar SMA in Amersfoort voor een sport test. Ik ben zeer benieuwd naar de uitslag welke ik uiteraard met jullie zal delen volgende week.
Liefs Frouke