7 Hills

Travel Sunday

Een “normale” week. Geen reisjes, geen jetlags, geen slaap te korten... Heel ongewoon dus voor mij. Maar ook gewoon heel fijn. Zoals elke normale moeder doet, doe ik deze week ook gewoon normale dingen met mijn kindjes.

Alleen de zondag was even anders want ik liep voor team AfterShokz de Zevenheuvelenloop. Deze had ik 2 jaar geleden al een keer gelopen en wat is het toch een prachtige loop! In Nijmegen waan je je eigenlijk al een beetje in Duitsland. De herfstkleuren maken het parcours nog mooier dan het al is. Het weer was koud, maar de zon scheen. Wat een geluk!

Aftershokz, een hoofdtelefoon die ik al vaak voorbij zag komen. Waar ik oprecht heel nieuwsgierig naar was! Dus deze mooie kans liet ik niet liggen. Mijn keus viel op de donkerblauwe kleur. De dames hebben hem al vol geladen voor ons en ik zet hem op en aan. Ik kijk om me heen, want ik denk waar komt die muziek ineens vandaan? Ik vraag aan Stans hoor jij het ook? Nee zegt ze... Even wennen dus, want inderdaad alle geluiden om je heen hoor je ook. Wauw, zeg ik, deze zouden alle tieners op de fiets ook moeten hebben. Veiliger in het verkeer want je hoort echt alles en ook je eigen muziek helder. We maken nog wat foto’s en gaan dan natuurlijk, via de expo waar Anita staat, naar de start.

Gelukkig vinden we wat straaltjes zon en zo valt de kou best mee. Ik kan me niet inhouden en zing super vals aldus Stans mee met mijn muziek. Het vak gaat schuiven en komt in beweging. We gaan...!!

Oef, ik ben echt nog wat koud in de spieren. Even rustig beginnen dus. Ky loopt naast me gezellig te kletsen. Ik zeg wel wat terug, maar wil mijn krachten eigenlijk beetje sparen dus zeg haar; ‘Na 10km kan ik waarschijnlijk weer lekker met je kletsen maar voor nu sorry...’

De heuvels volgen elkaar op en ik merk dat ik ze goed verteer. Natuurlijk hou ik meer van heuvel af, maar ook omhoog gaan ze goed! We versnellen iets na 7km want ik weet dat ik te voorzichtig gestart ben. Ik blijf nou eenmaal te zuinig. Ik werk er aan, maar ik kan nog niet vol ergens in gaan als ik niet weet hoe het uitpakt. We gaan steeds sneller en het voelt super goed! De laatste heuvel bij 11km valt me ook echt niet tegen. Ky en ik geven elkaar een boks want we gaan dik binnen die 1.30, wat ons doel was finishen. Ky zegt, ‘zelfs als er nu iets gebeurt gaat het nog lukken’ en ik zeg ‘zelfs als ik nu val en weer op sta lukt het nog.’ Waar je al niet over nadenkt onderweg.

We versnellen nog meer en meer en we komen in 1.27.38 over de finish.

Heel fijn, dik tevreden en vooral over het heerlijke gevoel tijdens het lopen. Vol trots gaan we weer richting huis en wie weet doe ik deze loop volgend jaar weer.

Verder was ik dus gewoon lekker thuis zoals iedereen dat graag is. Ik liep mijn loopjes volgens schema en verraste mezelf met een super snelle interval training. Ik hielp mijn kinderen met huiswerk, maakte alvast een leuke surprise voor sinterklaas en deed ik dus de gewone dingen. Dit weekend ben ik te vinden in mijn geliefde Atlanta. Alweer...? Ja, alweer gewoon omdat het kan.

Liefs Frouke